Brytyjskie pancerniki 1914-1918 (1)

Zwodowanie HMS Dreadnought w 1906 r. zmieniło obliczę wojny morskiej. Pierwszych sześć drednotów to zmodyfikowane wersje podstawowego projektu Dreadnoughta, wszystkie były uzbrojone w działa 305 mm. Dopiero w 1911 r., wraz z wodowaniem HMS Neptune, układ tego potężnego uzbrojenia zmieniono w oparciu o zdobyte do tego czasu doświadczenia. W późniejszych miesiącach tego samego roku do służby weszły dwa kolejne warianty Neptune’a. Tych dziewięć drednotów stworzyło rdzeń brytyjskiej floty pełnomorskiej. Jednakże wkrótce miały zostać wyprzedzone przez młodsze pokolenie pancerników, „superdrednoty”, które są tematem drugiego tomu tej dwuczęściowej historii. Choć nowe jednostki dysponowały większymi działami kalibru 343 mm, to okazały się mniej udane jako wszechstronne pancerniki, niż ich lżej uzbrojeni poprzednicy. Ostatni drednot wyposażony w działa 305 mm wszedł do służby w 1914 r., kiedy to budowany dla Turków, siedmiowieżowy pancernik został przekazany Royal Navy i przemianowany na HMS Agincourt. Nowy tytuł z serii New Vanguard, pierwszy z dwóch opisujących te słynne okręty, opowie pełną historię brytyjskich pancerników z I wojny światowej. Niniejsza książka rzuca również światło na ich rewolucyjne konstrukcje oraz zapewniające im siłę ognia działa 305 mm, a także sposób w jaki ich używano

DODAJ TWOJĄ OPINIĘ