Wojna o Sukcesję Polską 1733-1735

Wojna o sukcesję polską była toczona w Europie w latach 1733 – 1735 między koalicjami Francji, Hiszpanii i Bawarii a Austrii, Rosji, Prus i Danii. Przyczyną wojny była rywalizacja o koronę polską Stanisława Leszczyńskiego z Augustem III Sasem oraz dążenie Francji do zdobycia nowych terytoriów w Rzeszy (Lotaryngia) oraz we Włoszech. 12 września 1733 roku Stanisław Leszczyński został wybrany królem Polski przez zdecydowaną większość szlachty. "Powodem, dla którego zdecydowałem się zająć tą wojną jest to, że jest ona chyba najlepszym przykładem tego, z czego wiek XVIII jest znany i czasem nawet chwalony - z ograniczonej skali działań wojennych. Dotąd jednak konflikt ten nie cieszył się zainteresowaniem historyków. Nie byłem w stanie znaleźć dedykowanej mu pracy w żadnym z głównych języków zachodnioeuropejskich" - podkreślił autor, John L. Sutton. Poza szerszymi aspektami wojny i jej znaczeniem dla osiemnastowiecznej równowagi sił, dyplomatyczne i militarne porozumienia miały ogromne znaczenie i były obserwowane ze szczególną uwagą. Ograniczały one skalę wojny i trzymały ją w ustalonych granicach. Ludzie, którzy te granice narzucali, to przede wszystkim: kardynał Fleury, książę Eugeniusz i Horacy Walpole. Byli oni interesującymi osobistościami, których dialog, tak ten oficjalny, jak i ten utajniony, prowadzony w czasie wojny i negocjacji autor starał się uważnie zbadać.

DODAJ TWOJĄ OPINIĘ